Music
Theater
Jazz

Απευθύνεται σε ενήλικες.

Ξεκινά με ένα τεχνικό ζέσταμα το οποίο διδάσκει τις αρχές και την ορολογία της jazz τεχνικής και σε αυτήν την βάση μαθαίνουν συνδυασμούς με έμφαση στην θεατρικότητα, την έκφραση και την απεύθυνση, μέσα από χορογραφίες από τα διαφορετικά στυλ των μιούζικαλ του Broadway.

Εκεί όπου διασταυρώνονται τα μουσικά θέματα και τα τραγούδια των μιούζικαλς του Broadway με τις κινήσεις της κλασσικής jazz τεχνικής χορού.
Η τεχνική Jazz στο χορό έχει τις ρίζες της στα βήματα και στους ρυθμούς που έφεραν οι Αφρικανοί σκλάβοι στις ΗΠΑ. Αποκομμένοι από οικογένεια, γλώσσα και παραδόσεις και καθώς τους απαγόρευαν να χρησιμοποιούν κρουστά αλλά και να χορεύουν, βρήκαν τρόπους να εκφράζουν την πολιτιστική τους ταυτότητα με ρυθμικές φωνές, χτυπήματα των ποδιών στη γη και παλαμάκια.

Γεννήθηκε έτσι μία υβριδική φόρμα χορού που περιείχε παλαιά και νέα στοιχεία και αυτό εξελίχθηκε στην τεχνική χορού Jazz. Χαρακτηριστικά της τεχνικής αυτής είναι τα λυγισμένα γόνατα, το χαμηλό κέντρο βάρους, οι πιρουέτες σε διάφορες θέσεις, τα high kicks, η κίνηση με αφετηρία την λεκάνη και τον κορμό κ.α.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο η μουσική jazz έγινε σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής στις ΗΠΑ. Η Dixieland jazz μουσική, ο χορός Charleston- όπου πρωτοεμφανίστηκαν τα isolations του σώματος στους κοινωνικούς χορούς- οι ζευγαρωτοί χοροί και ο Bill Bojangles Robinson, δεξιοτέχνης στις κλακέτες, έδωσαν το στίγμα της εποχής.

Το 1930 με τους Louis Armstrong, Duke Ellington και τις μεγάλες ορχήστρες-big bands- εμφανίστηκε ο χορός jitterbug και boogie-woogie, οι ταινίες με τον Fred Astaire και η Ginger Rogers ήταν στην κορυφή.
Jazz μουσική και χορός ήταν αχώριστοι.

Στην δεκαετία του ‘40 ο χορός jazz μεταφέρθηκε από τα κέντρα διασκέδασης, στις ταινίες και στις σκηνές των θεάτρων του Broadway. Επηρεάστηκε από το μπαλέτο και τον μοντέρνο χορό και εξελίχθηκε σε επαγγελματικό είδος. Αρκετοί χορογράφοι της εποχής ανέπτυξαν δικές τους τεχνικές με τις οποίες χορογράφησαν και κατόπιν τις δίδαξαν συστηματικά, όπως η Katherine Dunham, Agnes de Mille, Gene Kelly, Jerome Robbins. Αργότερα ο Jack Cole χορογράφησε την ταινία « Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές» όπως και πολλά μιούζικαλ, αλλά ήταν και coach πολλών Χολυγουντιανών αστέρων.

Την δεκαετία του ‘60 ξεχώρισε ο Luigi, με την μέθοδο του που, επηρεασμένη από το μπαλέτο, απαιτούσε μοναδικό έλεγχο του σώματος και χάρη. Και λίγο αργότερα στην δεκαετία του ‘70 ο ανεπανάληπτος Bob Fosse που ξεχώρισε για το φίνο, πολύπλοκο, ακριβές, έντονα σαγηνευτικό στυλ και χορογράφησε το “Sweet Charity”, “Chicago”, “All that jazz” κ.α.

Έτσι λοιπόν συνεχίζεται και σήμερα το Theater Jazz με τις ίδιες βάσεις αλλά και με επιρροές από άλλα είδη χορού όπως αφρικάνικο, break dance, HipHop.

Είναι μία συναρπαστική τεχνική που συνδυάζοντας τον χορό με τη θεατρική έκφραση και συχνά το τραγούδι, χρησιμοποιείται στο μιούζικαλ ως εργαλείο αφήγησης και εξέλιξης-ανάπτυξης του ρόλου.